Lleyton Hewitt – Vechtjas in hart en nieren

‘C’mon!’

Deze kreet heb je vast en zeker één of meerdere keren op een tennisbaan gehoord. Tijdens competitie, open (jeugd)toernooi op televisie of live in een tennisstadion. Vaak gepaard met een gebalde vuist. Misschien ben je zelf ook wel eens verleid tot een dergelijke uiting.

Het was Lleyton Hewitt die vanaf zijn debuut in 1998 de yell liet volgen na een winnende slag op een belangrijk moment. En dat waren er veel in de lange carrière van de Australische vechtjas. Al bij zijn allereerste toernooi op ATP-niveau verbaasde hij de wereld. Als 16-jarig broekie die nog nooit een ATP-wedstrijd had gespeeld, won hij het toernooi van Adelaide door onder anderen Andre Agassi te verslaan.

Het tenniscircuit maakte kennis met de onverzettelijkheid van Australiër, die tot zijn 13^de een fanatieke Aussie Rules Football-speler was. Een keiharde contactsport, waar een stapje opzij zetten wanneer de tegenstander in volle vaart komt aanstormen geen optie is. Deze mentaliteit nam Hewitt mee naar de tennisbaan. Waar zijn vastheid en vechtershart een even groot wapen was als zijn return op service en topspin lob.

Deze kwaliteiten brachten Hewitt als jongste speler ooit naar de nummer éénpositie van de wereldranglijst. Hij was slechts twintig jaar oud toen hij in 2001 de macht greep. Het jaar ook dat hij op de US Open zijn eerste Grand Slamtitel wist te bemachtigen, door Pete Sampras in de finale het nakijken te geven. Dat de blonde counterpuncher met het paardenstaartje en petje achterstevoren een blijvertje was, bleek wel toen hij in 2002 opnieuw als beste van de wereld het jaar afsloot. Enkele maanden daarvoor was hij de eerste pure baselinespeler die Wimbledon op zijn naam wist te schrijven door David Nalbandian in de eindstrijd kansloos te laten.

Gehaat en geliefd was Hewitt bij het grote publiek. Zijn spelstijl kende geen verfijnde techniek, maar was gebouwd om een muur op te werpen voor zijn tegenstander, terwijl hij zelf door muren heen liep als daar om werd gevraagd. Opgeven kwam en komt niet in zijn woordenboek voor. Het bracht hem meer dan zeshonderd overwinningen op de ATP Tour en dertig enkelspeltitels, waaronder die van Rosmalen in 2001.

In 2016 nam Hewitt afscheid op ‘zijn’ Australian Open, waar hij helaas nooit de eindzege heeft kunnen pakken. Maar wel een keer heel dichtbij was, maar Marat Safin hem in de eindstrijd van 2005 versloeg.

Hewitt werd Davis Cupcaptain van Australië en in die hoedanigheid stond hij nog geregeld met zijn landgenoten op de baan. Hij stelde zichzelf zelfs op in het dubbelspel. Dat smaakte naar meer en de vader van drie kinderen besloot weer te gaan spelen op de tour.

Als dubbelspeler koos hij een aantal toernooien uit waar hij nog graag wilde komen. Zo ook Libéma Open, waar hij dit jaar voor de laatste keer zal schitteren. Samen met zijn landgenoot Jordan Thompson vormt hij nog één keer een dubbelteam.

De laatste kans om de 38-jarige Hewitt In Nederland live in actie te zien, voordat hij definitief zijn vechtjas uittrekt, is dus van 10-16 juni tijdens Libéma Open. De paardenstaart is verdwenen, maar de gebalde vuist zeker niet. En wellicht schalt er nog een welgemeende C’mon! over één van de banen van het Autotron. Weet dan dat het van de meester is…